Lieve mensen, Het is zaterdag en voor mij een 'vrije' dag. Mooi tijd dus om een begin te maken met het jullie deelgenoot maken van mijn ervaringen en bevindingen . Ogenschijnlijk tamelijk rustig bereidde ik mij de dagen voor 6 november voor op mijn vertrek naar hier. Arjan en Anna aten die zondag nog gezellig bij me toen ik ontdekte dat mijn creditcard  weg was. Lastig en vervelend maar ok, toen later bleek dat ook mijn zorgverzekeringspas niet in mijn portemonnee zat werd het  vervelender.Nadenkend ontdekte ik dat beide waarschijnlijk uit mijn portemonnee waren gevallen bij het doen van de laatste boodschappen.Inderdaad het geval ontdekte ik de ochtend van het vertrek.Op weg naar Schiphol was de eerste actie dus ook het ophalen van de passen bij de klantenservice van AH. Hoopgevende reizigersmazzel dus? Toen Frank ook nog de ondertussen geblokkeerde creditcard kon deblokkeren kon mijn avontuur met alle toch wel essentieel handige benodigdheden beginnen. Na een lange vlucht met overstap en tussenstop in Istanbul en Kigali landde ik om 4.00 uur in Entebbe.Het spoelde van de regen. In de paar dagen die ik hier nu ben heb ik ontdekt dat dat het leven hier gewoon stil legt.Zo ook op het vliegveld Zowel de bagageafhandeling en het regelen van mijn visum duurde uren en om 6.00 stapte ik bij Charley,vaste chauffeur van Doingoood, in de auto. In het pikkedonker en werkelijk in gigantische regen bracht hij mij veilig in een dik uur naar Kampala. Met mijn huidige kennis van het rijgedrag en de staat van de wegen heb ik nog meer respect voor de veilige en adequate manier waarop hij dat deed. Alle medebewoners van het huis waren nog in diepe rust toen ik aankwam en ik kreeg de sleutels van mijn ' studio' van de nachtbewaker en viel,na het uitpakken van een paar dingen na bijna 24 uur op geweest te zijn in slaap.

Na een rustige eerste dag in en om het huis,gezellig samen met Roelien en Henrike,die thuis waren omdat door de gigantische regen het gaan naar hun project niet goed  mogelijk was werd ik op woensdag 8/11 door Joris, één van de twee locatiecoordinatoren van Doingoood wegwijs gemaakt.Aanschaf van Oegandese simkaart,kopen van internetbundel gang naar supermarkt voor levensmiddelen, en erg belangrijk begrijp ik de café's waar cappuccino etc. te verkrijgen is ontdekt. Dit alles middels het gebruikmaken van het door bijna iedereen gebruikte vervoermiddel de Boda boda. Duizenden brommers met evenveel (meest jonge mannelijke) chauffeurs die staan op elke straathoek en je meenemen na onderhandeling over de prijs van het ritje.Een klein percentage van de chauffeurs heeft iets van een rijopleiding maar het grootste gedeelte koopt een brommer en begint zijn eigen business. De meeste ongelukken hier gebeuren met deze dingen. Ik moet zeggen het is bij tijd en wijle ook doodeng en levensgevaarlijk en voor mij echt een oefening in overgeven , gekruiste vingers en op hoop van zegen. Elke dag reis ik elke dag een half uur heen en een half uur terug ( en dan moet er geen file of opstopping zijn) met de boda boda naar mijn project 'Hands for Hope'10 km ver aan de andere kant van Kampala. Een rit , meest in de spits ,kris kras overal langs en tussendoor door de stad en met inname van enorme hoeveelheden uitlaatgassen. Geen onverdeeld genoegen.

Samen met Joris stond 's middags de kennismaking en dus eerste bezoek aan 'mijn' project op het programma.  Zoals gezegd ga ik 6 weken werken voor de Organisatie Hands for Hope, 

12 november
Nog enigzins onwennig met het fenomeen 'bloggen' en het werken met deze site meende ik gisteren dat ik mijn epistels had opgeslagen maar uit reacties in mijn mail ontdekte ik dat ze reeds waren verzonden. De wifi en de stroom vielen gisteren uit dus verder schrijven stopte. Ook nu typ ik in notities want nu al uren geen electriciteit.
Volgens mijn medebewoners neemt de overlast door het uitvallen van stroom en water de laatste week schrikbarend toe.Hoort bij Afrika denk ik maar.

De organisatie van waaruit ik werk is  Doingoood (DG) een kleine nederlandse organisatie die opgericht is door Ineke van Huuksloot Ik ontmoette haar afgelopen woensdag hier in Kampala omdat zij samen met twee andere vrouwen,alle projecten bezocht waar vrijwilligers werken. Zowel  in Oeganda,Kenia als in Malawi werken ze met plaatselijke coordinatoren Hier zijn dat Frank Smits en en Joris Muskens Voor doelstellingen, uitgangspunten werkwijze en uitgebreidere info over (neven)activiteiten zie deze link:
http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/vrijwilligerswerk-oeganda/ 

Afgelopen donderdag was de eerste volle dag op het project. Hands for Hope (HfH) In februari 2008  opgericht door Joe Cumminsky een Engelsman ,engeneer,die volkomen bij toeval in Kampala belandde zoals hij mij een dag later,toen ik kennismaakte met hem, vertelde. In de folder: HfH is a non profit organisation to target education,health and poverty in Namuwongo,one of Kampala's largest and poorest slums. Voor de geinteresseerden onder jullie hierbij de website van HfH. 

https://www.ugandahandsforhope.org

Zoals gezegd ben ik donderdag begonnen op het project. De komende week zal ik gebruiken om uit te zoeken waarmee ik hen het beste kan helpen. De eerste dag ben ik met de maatschappelijk werkers meegeweest Namuwongo in.Een lange smalle sloppenwijk onder aan een heuvel. De huisvesting van de school en de staf van HfH ligt ong 100 meter omhoog op de heuvel. Dagelijks bezoeken maatschappelijk werkers de wijk om op zoek te gaan naar families die zoals zij het uitdrukken 'the most vulnerable'zijn.In mijn ogen is dat een zeer relatief begrip want de gehele wijk is niet te vergelijken met de ergste situaties die wij in Nederland aantreffen.M.b.v van een uitgebreide vragenlijst brengen ze de situatie van een bepaald kind en zijn of haar familie in beeld. De procedure om in aanmerking te komen voor plaatsing op de wachtlijst van het project zal ik op een later moment uitéénzetten. .Dat ik ontredderd en geschokt weer op 'kantoor' terugkeerde mag duidelijk zijn. In slaap komen kostte dan ook de nodige moeite die avond. Ook de overgang naar het relatief zeer luxe huis waarin ik verblijf moest even een plek krijgen.Met een wisselende samenstelling meest jonge mensen  verblijf ik in een grote ommuurde en bewaakte 'villa' met wasmachine, koelkast en en bedden met muskietennetten. 

Na een prachtige zaterdag, zonnig,niet te warm en een gemeenschappelijke bbq viel de enorme regenval en de stroomstoring van vandaag enigzins tegen. Voor het eerst heb ik één van de vele handcraftsmarkets bezocht en wat kleine souveniertjes gescoort.Als ik niet uitkijk dan kost dit bloggen mij hoofdbrekens en erg veel tijd,perfectionistisch als ik ben moet het allemaal volledig zijn en dat kan natuurlijk niet want het is mijzelf nog in het geheel niet duidelijk. Voor nu ,ik begin een beetje te wennen, heb nog lang niet helder wat mijn rol zal kunnen zijn maar ga er van uit dat het al doende duidelijker zal worden. De leren voetballen  (5 stuks),die ik bij mij had,geschonken door Wim en Margreet van Dijk van Multivossport uit Hoofddorp (buren) zijn in iedergeval met enorme blijdschap ontvangen. Dit was het voor nu, ik maak me op voor een nieuwe werkweek en kijk ook uit naar de 3 daagse safari  die ik vanaf vrijdag a.s ga doen. Daarover vanzelfsprekend meer t.z.t.